Pondal e o noso himno
O poeta cantor do país de Breogán, o Bardo, Eduardo Pondal un dos referentes do Rexurdimento que imos estudar:
O poeta
EDUARDO PONDAL:
“Eu nacín cabo de pinal espeso,
eu nacín na
pequena Ponteceso”
•
Vida: (Ponteceso 1835- A Coruña 1917) fillo de fidalgos. Estuda no
“Liceo de la Juventud” en Santiago qu eo
pon en contacto coa intelectualidade progresista de Galicia, Aurelio Aguirre, Murguía e Rosalía participando do Banquete de Conxo
(confraternización entre estudantes e artesáns) Pondal naceu en Ponteceso o 8
de febreiro de 1835.
En 1856 asiste ao Banquete do Conxo. En 1860
remata os seus estudos de Medicina e en 1862 aparece no Álbum de la Caridad o
seu primeiro poema galego: A campana de Anllóns.
En 1863 ingresa no Corpo de Sanidade Militar, que deixa ao pouco tempo, abandonando a medicina para se dedicar só á poesía.
•
En 1867 coñece, por medio de Murguía, os poemas ossiánicos de James
Macpherson. A partir de aquí, Galicia empezará a ser o eixe da súa poesía e el
converterase no bardo do pobo galego.
Na Cova Céltica, Pondal era considerado o Bardo, pois estes homes compartían o amor á fala e a cosmovisión poética de Pondal.
• Publica pouco polo seu afán perfeccionista. En 1886 publica Queixumes dos pinos, colección de 21 poemas que están escritos todos en galego agás dous deles.
•
Outra obra de Pondal é Os Eoas que é un poema épico no cal se enxalza a
conquista de América por parte do pobo ibérico, unha versión de Os Lusíadas de
Camoens, pero acorde coas correntes masónicas pregaleguistas polo que se
resiste a publicala. Pondal morre no ano 1917 na Coruña.
Características temáticas da súa poesía
Poesía cívica- patriótica:
• Ossianismo: Copia de Macpherson o sentimento da Terra unido ao heroico
A partir do descubrimento, en 1867, dos poemas de Ossián (falso poeta celta do século III, creado polo poeta prerromántico Macpherson, no século XVIII), Pondal xirará en torno a un único tema central na súa produción poética: Galicia é a patria celta e el o bardo, o poeta da patria galega, autoenxalzado como home superior ao resto da tribo, pois el é a consciência.
• Bardismo: El é un vate memoria do pasado e que dirixe ao pobo no “despertar” un camiño superador do presente cara a un futuro glorioso.
• Helenismo: Ton épico e referencias a virilidade rexa e forte espartana)
•
Celtismo: Introduce a Breogán e os topónimos célticos como heroes.,
referentes do pasado heroico de Galicia.
• A natureza: Cargada de simbolismo e evocación da paisaxe de Bergantiños
* Machismo: Insiste a cousificación da muller como presa do home e a súa
debilidade.
O Galego e o estilo de Pondal:
• O galego era para el a lingua antiga que revelaba o pasado e a natureza. A lingua da Galicia celta, da que non coñecía o cristianismo, da anterior á romanización, da Galicia rústica onde a paisaxe e os seres que a poboaban cobran vida propia.
•
Ademais esta lingua antiga é o escudo contra o avance do castelán e o
maior sinal de identidade do pobo galego, porque é o elo que une a Galicia co
seu pasado máis nobre. Como lingua de Breogán, o galego de Pondal, sostén X. L.
Méndez Ferrín, practica a virtude dunha dición rigorosa e sabia, divórciase das
formas lingüísticas máis familiares, arróupase brillantemente de cultismos, procura
perífrases clásicas…
• Teñen un fondo clásico: O abundante uso de cultismos, a ansia de perfeccionismo estilístico, os moldes versificadores, o modelo épico, o ton asseverativo, os epítetos e o uso das esdrúxulas, ademais do tratamento do mundo rural, o tratamento da muller…
TEXTOS DE PONDAL
OS PINOS, o
poema que logo foi o Himno
Galego.
Comentarios
Publicar un comentario