Esta panorámica convén tela presente para saber en todo momento sobre que etapa estamos traballando e cal é a súa situación con respecto as restantes na historia da lingua galega culta:   Aínda que a tradición oral dalgún xeito está reflectida no cadro superior,  non debemos perder de vista esta literatura de corte popular e ágrafa que describe, como ben sabes, unha gráfica distinta aínda que coincidente por momentos coa da literatura de tradición culta (escrita e de autor).  É por iso que adxuntamos a seguir unha gráfica específica para podela contrastar coa anterior.  Reparemos a seguir no 1º ESPERTAR CULTURAL DA GALLAECIA MEDIEVAL Tras da Romanización o mundo galaico-romano, pasará por unha etapa moi curiosa na que se sitúa á vangarda da Litetarura Culta escrita en Latín.  Ten todo isto moito que ver con Prisciliano e o movemento que xera este heterodoxo cristián tras da súa decapitación.  Logo aparece Exeria, a primeira turista da historia e os historiadores como Orosio e Hidacio 

  Unha comunidade que vive nun territorio concreto ao longo dun tempo en condicións favorables é quen de crear unha lingua como consecuencia dun conxunto complexo de accións e reaccións seculares do home coa natureza.  Cando nace unha lingua nace como un ser que vai desenvolver con capacidade propia a súa singular maneira de ver o mundo. Todas as linguas pasan por etapas infantís e xuvenís nas que non son aínda unha lingua plenamente autónoma, pero cando chega á maioríade idade, convértese na peculiar forma de percibir o universo que os seus falantes van incorporando como un gran legado a gardar con agarimo. Porque ese conxunto de palabras conforman a identidade, o carácter a forma de pensar, un patrimonio que nos fai humanos. Do contrario serían seres incapaces de entender o seu entorno, sen as voces que esa lingua lles foi dando como ferramenta de expresión e comunicación cos demais, de comprensión e interpretación do mundo, sen a súa fala, non serían ninguén.  O galego é pois un exe

  Camiño branco é o título desta poema de Rosalía de Castro e desta canción da compostelá Najla Shami.  Imos botar a andar neste curso con esta peza pensando en dar o primeiro paso deste camiño da identidade que aínda está, en gran medida, en branco, por escribir, por descubrir. A seguir o poema que dá pé a Najla a compoñer esta cantiga: Dende aquí vexo un camiño                       que non sei adónde vai;                               polo mismo que n'o sei,                               quixera o poder andar.                 Istreitiño sarpentea                        antre prados e nabais                    i anda ó feito, aquí escondido,                   relumbrando máis alá.                   Mais sempre, sempre tentándome                        co seu lindo crarear,                       que eu penso, non sei por qué,                                nas vilas que correrá,                     nos carballos que o sombrean,                  nas fonte