MANUEL CURROS ENRÍQUEZ: O Cantor do Progreso
MANUEL CURROS ENRÍQUEZ.
Vida: Celanova 1851- A Coruña 1908. Non se levaba co seu pai e aos 15 anos vaise para Madrid como xornalista e ambientes intelectuais. Regresa a Galicia a Ourense publicando Aires da miña terra que provoca unha polémica da que resulta absolto por ataques contra a relixión católica.
A súa ideoloxía claramente progresista queda tamén reflectivda no seu libro O divino sainete (un longo poema narrativo no qu edescribe unha viaxe a Roma do poeta acompañado de Añón nun tren de sete vag´nas cada un asociado a un pecado capital no que aparecen e critica a personaxes da política e a sociedade da época). Logo volve a Madrid a Cuba e volve a Galicia sendo impulsor da Academia galega. Unha demostración do popular que era foi o seu enterro que congregou na Coruña a unhas 40.000 persoas.
Características temáticas da súa poesía
Poesía cívica- patriótica:
• - Denuncia dos problemas dos labregos e das diferencias sociais. “Na chegada da locomotora a Ourense”
Poesía costumista:
• - Retrata cadros de costumes que adoitan por veces incluír a denuncia como é o caso do seu poema “O maio”
Poesía intimista:
- Uns poucos poemas de corte persoal e lírico dedicados a súa nai e o necemento do seu fillo, pero tam´ne seguindo a estela de Rosalía poemas como “A Rosalía” sobre a soidade da autora.
Poesía narrativa: O Divino Sainete
O Galego e o estilo de Curros
• O galego de Curros é popular como o de Rosalía procura unha proximimidade co pobo galego. Depura castelanismo, usa o galego da súa terra natal de Celanova.
• Un estilo sinxelo e claro que contrasta co de Pondal, que semella ao de Rosalía achegándose aos recursos habituais da tradición oral comparacións, antíteses no tocante ao contido, e paralelismos, anáforas figuras de repetición formais.
TEXTOS DE CURROS
Na chegada da locomotora a Ourense
Dous poemas de Curros: A Rosalía e O Maio
Comentarios
Publicar un comentario