PONDAL versus CURROS
entre eles unha certa comparación ou contraste que resulta aínda máis completa se temos presente á vez a obra de Rosalía que xa estudamos.
EDUARDO PONDAL:“eu
nacín cabo de pinal espeso, eu nacín na pequena Ponteceso”
• Vida: (Ponteceso 1835- A Coruña 1917) fillo de
fidalgos. Estuda no “Liceo de la Juventud”
en Santiago qu eo pon en contacto coa intelectualidade progresista
de Galicia, Aurelio Aguirre, Murguía e Rosalía participando do Banquete de Conxo
(confraternización entre estudantes e artesáns) Pondal naceu en Ponteceso o 8 de febreiro de
1835.
En 1856 asiste ao Banquete do Conxo. En 1860 remata os seus estudos de Medicina
e en 1862 aparece no Álbum de la Caridad o seu primeiro poema galego: A
campana de Anllóns.
En 1863 ingresa no Corpo de Sanidade Militar, que deixa ao pouco tempo,
abandonando a medicina para se dedicar só á poesía.
• En 1867 coñece, por medio de
Murguía, os poemas ossiánicos de James Macpherson. A partir de aquí, Galicia
empezará a ser o eixe da súa poesía e el converterase no bardo do pobo galego.
Na Cova Céltica, Pondal era considerado o Bardo, pois estes homes compartían o
amor á fala e a cosmovisión poética de Pondal.
• Publica pouco polo seu afán perfeccionista. En 1886 publica Queixumes
dos pinos, colección de 21 poemas que están escritos todos en galego
agás dous deles.
• Outra obra de Pondal é Os Eoas
que é un poema épico no cal se enxalza a conquista de América por parte
do pobo ibérico, unha versión de Os Lusíadas de Camoens, pero acorde coas
correntes masónicas pregaleguistas polo que se resiste a publicala. Pondal morre
no ano 1917 na Coruña.
Características
temáticas da súa poesía
Poesía cívica-
patriótica:
• Ossianismo: Copia de Macpherson o sentimento da
Terra unido ao heroico
A partir do
descubrimento, en 1867, dos poemas de Ossián (falso poeta celta do século III,
creado polo poeta prerromántico Macpherson, no século XVIII), Pondal xirará en
torno a un único tema central na súa produción poética: Galicia é a
patria celta e el o bardo, o poeta da patria galega, autoenxalzado como
home superior ao resto da tribo, pois el é a consciência.
• Bardismo: El é un vate memoria do pasado e que
dirixe ao pobo no “despertar” un camiño superador do presente cara a un futuro
glorioso.
• Helenismo: Ton épico e referencias a virilidade
rexa e forte espartana)
• Celtismo: Introduce a Breogán e os topónimos
célticos como heroes., referentes do pasado heroico de Galicia.
Poesía Lírica:
• Machismo: Insiste a cousificación da muller como
presa do home e a súa debilidade.
O Galego e o estilo de Pondal:
• O galego era para el a lingua antiga
que revelaba o pasado e a natureza. A lingua da Galicia celta, da que non coñecía o cristianismo, da
anterior á romanización, da Galicia rústica onde a paisaxe e os seres que a
poboaban cobran vida propia.
• Ademais esta lingua antiga é o
escudo contra o avance do castelán e o maior sinal de identidade do pobo
galego, porque é o elo que une a Galicia co seu pasado máis nobre. Como lingua
de Breogán, o galego de Pondal, sostén X. L. Méndez Ferrín, practica a
virtude dunha dición rigorosa e sabia, divórciase das formas lingüísticas máis
familiares, arróupase brillantemente de cultismos, procura perífrases clásicas…
• Teñen um fondo clásico: O abundante uso de cultismos, a ansia de perfeccionismo
estilístico, os moldes versificadores, o modelo épico, o ton
asseverativo, os epítetos e o uso das esdrúxulas, ademais do tratamento do
mundo rural, o tratamento da muller…
TEXTOS DE PONDAL
OS PINOS, o poema que logo foi o Himno Galego.
MANUEL CURROS ENRÍQUEZ.
Vida: Celanova 1851- A Coruña 1908. Non se levaba co seu pai e aos 15 anos vaise para Madrid como xornalista e ambientes intelectuais. Regresa a Galicia a Ourense publicando Aires da miña terra que provoca unha polémica da que resulta absolto por ataques contra a relixión católica. A súa ideoloxía claramente progresista queda tamén reflectivda no seu libro O divino sainete (un longo poema narrativo no qu edescribe unha viaxe a Roma do poeta acompañado de Añón nun tren de sete vag´nas cada un asociado a un pecado capital no que aparecen e critica a personaxes da política e a sociedade da época). Logo volve a Madrid a Cuba e volve a Galicia sendo impulsor da Academia galega. Unha demostración do popular que era foi o seu enterro que congregou na Coruña a unhas 40.000 persoas.
Características temáticas da súa poesía
Poesía cívica- patriótica:
• - Denuncia dos problemas dos labregos e das
diferencias sociais. “Na chegada da locomotora a Ourense”
Poesía costumista:
• - Retrata cadros de costumes que adoitan por veces
incluír a denuncia como é o caso do seu poema
“O maio”
Poesía intimista:
-
Uns poucos
poemas de corte persoal e lírico
dedicados a súa nai e o necemento do seu fillo, pero tam´ne seguindo a estela
de Rosalía poemas como “A Rosalía” sobre a soidade da autora.
Poesía
narrativa: O Divino Sainete
O Galego e o estilo de Curros
• O galego de Curros é popular como o
de Rosalía procura unha proximimidade co pobo galego. Depura castelanismo, usa o galego da súa terra
natal de Celanova.
• Un estilo sinxelo e claro que
contrasta co de Pondal, que semella ao de Rosalía achegándose aos recursos
habituais da tradición oral comparacións, antíteses no tocante ao contido,
e paralelismos, anáforas figuras de repetición formais.
• Destavamos duas características
máis. O gusto polo simbolismo as alegorías metafóricas por exemplo da
locomotora como símbolo do Progreso fronte ao inmobilismo da Catedral de Pedra
(que redunda no seu recorrente anticlericalismo).
TEXTOS DE CURROS
Na chegada da locomotora a Ourense
Comentarios
Publicar un comentario